تو چشمک می‌زنی
من لبخند می‌زنم
می‌نشینیم
خیلی خسته‌ایم
بند ماسکت را باز می‌کنی
کمی گره‌اش سفت است
ولی باز می‌شود
من هم برش می‌دارم
می‌گذارم روی میز
کنار مال تو
این جا خیلی دور است
یک قهوه‌خانه
آن سوی صداها
من شیر مرغ سفارش می‌دهم
تو
جان آدمیزاد

زنی با بلوط گیسوی بلندش
عسل نوچ چشمانش
سرخ رسیده‌ی لب‌هایش
می‌خندد
بی‌انتهای شانه‌های مردی
او را در بر می‌گیرد
همیشه همین را نشان می‌دهد این کانال
مبل را می‌چرخانم
پشت به تلویزیون
رو به تو
موهایم
چشم‌هایم
رویاهایم
سیاه است
تصویر مرا داری؟

زانوانم را می‌گیرد
ذوق زده و بی‌قرار
از مچ پایم
بالا می‌آید
نرسیده به قلبم
از دور
برج و باروی امپراطوری‌ات می‌ایستاند او را
به زمین باز می‌گردد
دمق و گریان

پاهایم سست می‌شوند
کند می‌شوند
سنگ می‌شوند
می‌ایستم
نگاه می‌کنم
جفت چشمان توست
پیچیده به زانوانم

سلام
ـ لبخندی گوشه‌ی لبت ـ
سلامت باشند بانوی ثانیه‌های ترد!
شمشیر را فرود آورده‌ای،
ـ تعظیمی دل انگیز ـ
خوبم
دون ژوان تمام اعصار!
شمشیر در زره‌‌ی سینه‌ام گیر افتاده
عصر بخیر بانو،
خدا نگهدار!

خواهر تو نیستم
دوست تو نیستم
عشق تو نیستم
در خواب‌هایت بیدار می‌شوم
در رویاهایت به خواب می‌روم