خوابم هنوز درست نشده. این همه وقت. از سه صبح رسیدم به چهار صبح. یک ساعت مانده که سر ساعت خودم بیدار شوم. اما چهار هم خوب ساعتی‌ست. کوچه در خلوت‌ترین حالت خودش است. آرامش قبل از طوفان.

این رباعی رودکی شبیه شعری از انوری‌ست:

جز حادثه هرگز طلبم کس نکند  /  یک پرسش گرم جز تبم کس نکند

ور جان به لب آیدم، به جز مردم چشم   /    یک قطره‌ی آب بر لبم کس نکند

هر شب در وضعیت تا چه زاید شب.

این صفحه کمی مشکل دارد و هنوز نرسیدم وقت بگذارم ببینم چه باید کرد.

نزدیک قزوین اتوبوس خراب می‌شود. همه در اتوبوس دارند با شهرهایشان تماس می‌گیرند. اهواز، بوشهر،‌ تبریز، کرج و تهران زیر حملات هوایی اسرائیل متجاوز. ساکت شده‌ایم. هر کس از شهرش خبری می‌گیرد، ‌خبر بد است. تماس من با تهران قطع می‌شود. به سینا زنگ می‌زنم و می‌گویم زنگ بزند به خانه‌مان. سرم را تکیه می‌دهم به شیشه و به جاده‌ی تاریک خیره می‌شوم. افسانه جرات نمی‌کند چیزی از من بپرسد. مشاعره‌ی مادر و پسر صندلی جلویی قطع می‌شود. دقایقی پیش افسانه‌ی نوجوان داشت با آب و تاب برایم داستان‌هایی از زرتشت می‌گفت، درست و نادرست در هم تنیده بود. من داشتم می‌گفتم برای خواندن تاریخ باید به منابع معتبر رجوع کرد. حالا شهر هر دوی ما زیر آتش دشمنی‌ست که هیچ اعتباری ندارد، اما قدرت دارد.

بالاخره تماسی از تهران. سراسیمه پاسخ می‌دهم. انفجار نزدیک بوده. خوبند. برق قطع شده. می‌پرسم کجا حدوداً. هنوز مشخص نیست. اما با تماس دیگری متوجه می‌شوم نزدیک خانه‌ی سمانه است. اینترنت قطع و وصل است. اپلیکیشن «بله» را نصب می‌کنم و به سمانه پیام می‌دهم. عکسی که می‌فرستد، پنجره‌‌ی شکسته‌ی اتاقی‌ست که به ویرانه‌ای باز شده و پیامی که خوبیم اما خانه …

به افسانه می‌گویم پس می‌روید بوشهر؟ راه درازی در پیش دارید بعد از تهران. می‌خندد. می‌گوید من عادت دارم، همیشه تابستان‌ها از استانبول می‌آییم بوشهر. پیش پدربزرگ مادربزرگم باشیم. من دوست دارم فارسی بخوانم، اما کتاب‌های فارسی استانبول گران است. تمام راه دارد کمیک کره‌ای می‌خواند که به فارسی ترجمه شده است. پنجره‌ی اتوبوس باز نمی‌شود. همین که مرز را پشت سر گذاشته‌ایم ته دلم راضی‌ام.

راننده با دست و صورت روغنی خبر می‌دهد توانسته اتوبوس را تعمیر کند، در جاده‌ی تاریکی که هر از گاهی ماشینی رد می‌شود این خبر و این دست و صورت سیاه شده خیلی ارزش دارد. می‌پرسم چقدر راه داریم، می‌گوید بستگی به کرج دارد. وقتی به کرج می‌رسیم پرنده پر نمی‌زند. جاده‌ای که به جاده‌ی کرج نمی‌ماند و دود سیاه بالای سر شهر روشن می‌کند که چه اتفاقی افتاده است.

باورم نمی‌شود، پس از ساعت‌ها پرواز و چهل ساعت سفر زمینی دور و دراز و پرالتهاب به تهران می‌رسم، به خانه‌ام.

پنج صبح است. و من این پنج صبح را همیشه دوست داشته‌ام. چه انسان‌های نازنینی در این زندگی دیدم و شناختم. مسیرها را چندین بار چک کردم. جاده‌های بسیاری را که رفته بودم در نظر آوردم. فکر کردم چقدر این مدت راه رفتم.

همین دیروز که داشتم در محله‌ی کویین راه می‌رفتم برای اولین بار کلی گل رز صورتی درست با همان عطر خوروین دیدم. به ریشه‌ها فکر کردم. ریشه‌های این گل‌ها با گل‌های خوروین. اینجا انگار به گل سوری معروف است ما می‌گوییم گل محمدی و ازش گلاب می‌گیریم.

وقتی برگردم باید از گل‌های خوروین قلمه بزنم در باغچه حتماً.

ماه تیر جهان دیگری آغاز می‌شود.

آن سال مستقیم از فرودگاه رفتم دیدنش. خمیده شده بود خندید گفت آمدی عزیز من، این شعر را می‌شناسی هان، زین سفر گر به سلامت به وطن باز رسم نذر کردم که هم از راه به میخانه روم.

داشتم سریع از پارک رد می‌شدم بروم هوگو کلاب بنشینم بنویسم. خلوت است و اگر کلاسی هم باشد سر و صدایی ندارند. می‌شود نشست و نوشت. داشتم فکر می‌کردم کاش صبح‌ها هم بود. مسیر برگشت عصر برایم سخت می‌شود. اتوبوس‌ آخری بیشتر از ساعت هفت کار نمی‌کند. فکر کردم احتمالاً این سردترین زمستانم بود. خیلی لرزیدم. و آن هفت کیلومتر راه. برایم سرد بود و ماجراهای دیگر که سرما را بیشتر می‌کند. ناگهان آفتاب شد.

در کسری از ثانیه. گرمای لذت‌بخشی سخاوت‌مندانه و مقتدرانه خودش را بر تمام پارک و آدم‌ها و سگ‌ها و مرغابی‌ها گستراند. زن/مردی کنار حوض داشت علف می‌کشید. رفتم جلوتر. نیمکتی خالی مثل طلا می‌درخشید. زن مسنی روی نیمکت کناری داشت کتاب می‌خواند. سگِ زن به من نگاه کرد. چشمانی پیر و آرام. نشستم روی نیمکت. طرح داستانم عوض شد. داستان کوتاهی درباره‌ی آفتاب.

نگران دوستی هستم. می‌دانم خبر بدی به او می‌رسد و او بسیار ناراحت می‌شود. می‌دانم ممکن است پیش خودش بگوید چرا سارا با من حرفی نزده بود. نمی‌دانم چرا چیزی نگفتم. هر بار چیزهای مهم‌تری در ذهنم بود و این اواخر اصلا زیاد هم هم را ندیدیم.

خوابش را می‌بینم. خانه‌ی قدیم. پدر مشغول باغبانی‌ست. انگار آخرهای اسفند است. سعید هم با پای شکسته و بدجوش خورده‌‌اش دارد لنگان‌لنگان گونی‌های کود را از در چارتاق باز کوچه‌ی مریم می‌کشد توی پارکینگ. بیست‌ ساله‌ام. در ایوانم. بعد خیلی طبیعی این دوست در همین سن اکنونش، با همان کت و شلوار معمولش سر می‌رسد. مهمان پدر نیست. مهمان من است.

به درخت افرای ژاپنی نگاه می‌کنم. برگ تازه داده. آفتاب افتاده روش. ترکیبی از سبز روشن و اخرایی و نور.

سایت در حال بازسازی‌ست

مردی در اسلام‌شهر زنی را کشته. مرد پدر زن بوده و قانون از او حمایت می‌کند.

…

هر زنی در فضای عمومی می‌نویسد کم و بیش درگیر قلدری‌های اینترنتی‌ست، در شکل‌های مختلف، آزار و اذیت‌هایی که تمامی ندارد.

…

نوجوانان بسیار شکننده هستند و این آزارها می‌تواند برای آنها بسیار گران تمام شود.

لطفاً با دیگران در این مورد حرف بزنید. در حلقه‌های دوستی در مورد انواع خشونت و قلدری حرف بزنید.

…

تخم‌ مرغ‌دزد شتر‌دزد می‌شود.

…

لطفاً به صفحه‌ی نوش‌دارو بروید و این یادداشت دقیق و مرتب نیاز زرین‌بخش را بخوانید:

آنچه باید در مورد قلدری اینترنتی بدانیم.

تعریف دقیق قلدری اینترنتی و تفاوت آن با سایر خشونت‌ها

انواع و روش‌های قلدری در جهان دیجیتال

آمار تکان‌دهنده از قربانیان در سراسر جهان

راهکارهای عملی مقابله و پیشگیری

چهارچوب‌های قانونی موجود

هر چیز سختی می‌آید و می‌رود. نگاه می‌کنم به کوه‌های دور آبی. نگاه می‌کنم به قله‌ها که سفید و نقره‌ای‌شان در نور خورشید می‌درخشد. به جاده قدیم شمیران فکر می‌کنم،‌ وقت رد شدن از خیابان همیشه سمت شمال را نگاه می‌کردم، کوه‌های آبی و قله‌های سفید را. پیش خودم فکر می‌کردم آخر سر یک بار وقت سرک کشیدن ماشینی به من می‌زند. نزد و هنوز ستون فقراتم را تا آنجا که ممکن است بالا می‌کشم و کوه‌ها را نگاه کنم.

…

دارم باز نوشته‌هایش را می‌خوانم. باز دارم به قدرت کلمات فکر می‌کنم. به اینکه چگونه این همه نزدیک و غریب و عجیب است این کلمات برای من. کلمه چطور این همه قدرت دارد؟ کلمه به کجا وصل است؟

…

خستگی هم می‌آید و می‌رود. هر چیزی. شادی و غم و سلامتی و زندگی هم. فکر می‌کنم این آخرین بهار دهه‌ی چهل زندگی‌ام است. اما عمیقا یک چیزی درونم است که فکر می‌کنم زمان برش نمی‌گذرد. نمی‌دانم شکلی از توهم است یا ذراتی از واقعیت در خودش دارد. در آرامش پرسش‌های بسیاری دارم، پرسش‌های بسیار.

…

این شهر،‌ این محله‌، سنت قوی آزادی‌خواهی دارد. چندین دهه مبارزه و جنگ و دعوای شهری برای اینکه کسی حق نداشته باشد به هیچ شکلی در کار دیگری دخالت کند. گه خوردن ممنوع. آرایش کردن خوبه، آرایش کردن بده. گه نخور عزیز من. این اصطلاحی‌ست که این اواخر معنای تازه‌ای پیدا کرده در زبان روزمره و من به شکلی دوستش دارم. وابستگی‌های بیهوده‌ات را کنار بگذار. به تغییرات شهر خودم فکر می‌کنم به آینده‌ی شهر خودم. همین‌طوری فکر و خیال.

…

اردیبهشت ۱۴۰۴ می‌آید و … می‌رود.

…

دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال بی‌تکلف بشنو دولت درویشان است.

این سال را دوست دارم. تک‌تک روزهایش را. رهایی و آزادی در خودش دارد.

آهو ز تنگ کوه بیامد به دشت و راغ

بر سبزه باده خوش بود اکنون اگر خوری

رودکی

نوشتن داستان ادامه دارد …

سایت در حال بازسازی‌ست

چون این روزها روی خاقانی کار می‌کنم. گرچه ممکن است شکلش یا خروجی‌اش تغییر کند.

جلوی پنجره می‌ایستم. نسیم خوشی می‌وزد. مرغ مگس‌خوار دلنگ و دولونگ ملایمی می‌کند در باد. فکر می‌کنم «همه می‌میریم». اما دست برنمی‌دارم و باز با خودم می‌گویم ولی طرح جلد کتاب بعدی‌ام باید مورد تاییدم باشد. خسته شدم از طرح جلدهای داغون طراح‌های «معتبر»، گرچه همه بمیریم.

بالله که خطاست هرچه گفتم / والله که هرآنچه رفت سوداست

سایت در حال بازسازی‌ست

خواب دوست عزیزم را دیدم. بزمی شاد و خوش بود اما میانه‌ی مهمانی دردی سخت سراغش آمد. از جزییات بگذرم. مثل ابر بهار برایش اشک ریختم. دردش چنان آزرده‌ام کرد که از خواب پریدم. چندین بار دستم رفت که پیامی بدهم و حالش را بپرسم اما با خودم گفتم چند ساعتی صبر کن.

خورشید که به آسمان آمد دیدم همان تماس نگرفتن کار بهتری بود. برایم عزیز است و همچنان دردش رنجورم می‌کند اما تجربه‌ی زندگی می‌گوید همین یادش خوب‌تر است بدون نیاز به پرسیدن حالش.

دریغ کاش تو را خوی چون خیال بودی / که خرمم ز خیال تو و ز خوی تو نه

خاقانی

سایت در حال بازسازی‌ست