آقای سعیدی خشک‌شویی دارد. از جلوی مغازه‌ی قدیمی او هر روز می‌گذرم. راستش سعیدی را توی محل بیشتر از همه دوست دارم. شبیه عموجون است که از دنیا رفته. هر از چندی کتی مانتویی می‌برم آن‌جا فقط برای هم‌صحبتی و شنیدن صدای شریف او. یک بار گفت بیهوده نیست حرف زدن ما؛ معلوم است من و شما و عموی شما چیزی را ستایش می‌کنیم. از عمویم برایش گفته‌ام و او را می‌شناسد. روی صندلی کهنه‌‌ای نشسته، وقتی مرا می‌بیند که می‌گذرم دستش را می‌گذارد روی قلب هشتاد و اندی ساله‌اش و سرش را خم می‌کند من هم دستم را می‌آورم بالا و پر از شادی به او سلام می‌کنم.

آقای حمیدی چند سالی‌ست مادرش را از دست داده، از بعد آن در سوپر کوچک‌ش خیره به تلویزیون کوچک قدیمی سیگار می‌کشد. چند سال پیش بود. رفته بودم مراسم مادرش در مسجد محل، با این‌که سخت بود رفتم توی مردانه و تسلیت گفتم. گمانم خیلی خوشحال شد. بعدتر گفت مادرش شبیه سوفیا لورن بوده، گفت خیلی زیبا بود خانم دکتر. به چشم‌های آقای حمیدی نگاه کردم و فکر کردم این چشم‌های درشت مشکی و خوش‌حالت می‌توانند مال پسر سوفیا لورن باشند. یک بار هزار سال پیش گفتم من دکتر نیستم. گفت بگذار ما به شما بگوییم دکتر نظر ما این است و خب دیگر قبول کردم. از او هم نمی‌دانم چه بخرم. همان چیزهایی که قدیم می‌آورد را فقط می‌آورد. گاهی شامپو تخم‌مرغی یا دوغ می‌خرم، هر دوغی که باشد.

هر از چندی آقای شفیعی را هم می‌بینم که با مادر پیرش مثل من میایند پیاده‌روی. شفیعی قدیم‌تر خیلی شیک بود. حالا اما بیشتر در لباس ورزشی‌ست. هم‌محل بودن این شکلی‌ست. لباسی که با آن می‌روی خرید یا پیاده روی. ساده و راحت. می‌ایستیم احول‌پرسی می‌کنیم و مادرش که بی‌حرف شده با مهر به صورتم خیره می‌شود. مردمک‌هاش طوری نگاهم می‌کنند که فکر می‌کنم فراموشی گرفته. شفیعی این‌ روزها گرفته است ولی می‌دانم دور از ادب است تا خودش نگفته چیزی بپرسم و حرفی بزنم. یاد نسرین می‌افتم که پیش از مرگش در آخرین تلفنی که از آلمان زد گفت چرا مردم آن‌جا بلد نشده‌اند به خصوصی بودن بیماری احترام بگذارند و مدام از من پرسش‌هایی می‌کنند که من اجازه نداده‌ام بپرسند. نسرین آن روز در پایان تلفن چند جمله‌ی آلمانی گفت. بیماری دیگر پیش رفته بود و من فقط اشک می‌ریختم. هنوز فکر می‌کنم آن جملات آخر چه بودند. چه می‌خواسته بگوید به زبانی که در آن راحت‌تر بوده است.

گاهی فکر می‌کنم دیگر همه را در این محل می‌شناسم. همسایه‌های قدیمی با احترام از کنار هم رد می‌شوند. حتی اگر ارتباطی هم بینشان نباشد. دلم می‌خواهد قهوه بگیرم بروم توی مغازه‌ی فتوکپی بنشینم با آن زن پشت میز قهوه بخورم و گپ بزنیم. حالا که کمتر نوشته‌هایم را پرینت می‌گیرم به من می‌گوید کم‌پیدایی و من با خودم می‌گویم نکند ناگهان برود. من هیچ شماره‌ای از او ندارم. یک‌بار صاحب مغازه که مردی ترک است به دست‌خطم نگاه کرد و گفت عجب دست‌خطی داری شما، به‌به چه کیفیتی. خندیدم. دیگر می‌دانم این تعریف یعنی سلام دختر چطوری چند سال شده که ما هم را می‌بینیم و چه عجیب است این دیدن مدام. بله من که دست‌خط خاصی ندارم حالا. ولی آدم آدمیت را دوست دارد. مادربزرگ می‌گفت مردم‌داری.

صبح و غروب فنجان قهوه‌ام را می‌برم لب پنجره و به گذر آدم‌ها نگاه می‌کنیم. آشناها و غریبه‌ها. اوایل بیشتر اهل چای بودم. اما دقیق نمی‌دانم از کی آرام آرام قهوه عزیزتر شد. در این خانه قهوه‌خور شدم. اوایل قهوه‌ی فرانسه یا دمی دوست داشتم. حالا بیشترقهوه‌ی ترک دوست دارم. قهوه‌فروش محل هم جوانی‌ست که خوب می‌شناسمش. می‌داند هر بار چه اندازه قهوه می‌گیرم. با مهربانی و نرمی و دوستی قهوه را در پاکت می‌ریزد و می‌گوید نوش جان.

چه شعرها در این خانه نوشتم. انگار هزار قرن است از این پنجره به آدم‌ها نگاه می‌کنم.

مهمان‌های نازنینی این‌جا به دیدنم آمدند. در و دیوارش برایم عزیز است. انگار آدمی شده نوازش‌گر. دوستانم هم همیشه این‌جا را دوست داشته‌اند. گاهی نوشته‌اند دلشان برای این مبل قرمز مادربزرگم تنگ می‌شود. شاید یکی دو مورد هم بوده که کسی پایش را این‌جا گذاشته و پشیمان شده‌ام. با خودم گفته‌ام فرمان اول دزد را به خانه‌ات راه نده. کسی آمده زخمی زده و رفته. روزگار است دیگر، می‌شود.

۲۵ مرداد ۸۳ این خانه این همه خوب نبود. آرام آرام عوض شد. شبیه و شبیه‌تر شد. بزرگ و بزرگ‌تر.

حالا می‌شود گفت این خانه مرا دوست داشته. این محل این مردمان بخشنده بوده‌اند. همین همسایه‌های گاهی عجیب خوب بوده‌اند.

صبح‌ها و عصرها از این پنجره به مردم و به کوه که هنوز پیداست نگاه می‌کنم. در این خانه‌ی کوچک بزرگ شده‌ام.

۲۵ مرداد ۹۸

در فیلم مرغ‌ دریایی(۲۰۱۸) دخترک کم‌سن و شوریده به نمایش‌نامه‌نویس باتجربه‌ می‌نویسد:

If you ever have need of my life, come and take it.

این جمله تکان‌دهنده است. محدودیتی در آن نیست. فیلم را نگه می‌دارم. چطور کلمات سرنوشت کسی را رقم می‌زنند. دخترک به تاریکی فرو خواهد شد. در این کلمات نفرینی وجود دارد که با پیش رفتن داستان آن را می‌بینم.

در داستان مرگ در ونیز، آشنباخ پیر «یک‌باره و نامنتظر گشادگی‌ای شگفت در جان و سینه‌ی خود احساس می‌کند، تب‌و‌تابی گران، کششی جوانانه و تشنه‌کام به دوردست‌ها، حسی چنان زنده و نو یا دیرزمانی از یادرفته و از سر افتاده … سحرزده می‌کوشد مگر از جوهر و خواست این حس سردرآورد.»

میل به سفر در اشنباخ زنده می‌‌شود. سفر به شهری زیبا که ونیز باشد. آشنباخ نویسنده‌ی سرشناسی‌ست درباره‌ی هنر و زیبایی بسیار نوشته و کتاب‌های معتبری در بازار دارد. اما انگار در هوای دم‌کرده‌ی ونیز یک شوخی تلخ هم هست. آشنباخ به زیبارویی دل می‌سپارد و حالا داستان، خودِ داستان دیگر زیبا نیست. بعدتر درمی‌یابیم که در ونیزِ زیبا وبا آمده و شهروندان برای سود بیشتر از مسافران پنهانش می‌کنند. این‌جاست که فکر می‌کنم آشنباخِ خسته هم عمیقا جمله‌ی دخترک را به زبان آورده است.

. مرگ در ونیز، توماس مان، ترجمه محمود حدادی، نشر افق

.. مرغ دریایی، نمایش‌نامه آنتوان چخوف، فیلم‌نامه Stephen Karam

… دنبال طرح جلد ترجمه‌ی ایتالیایی از مرگ در ونیز بودم دیدم بیشترشان بر اساس فیلمی هستند که ویسکونتی سال ۱۹۷۱ بر اساس این رمان توماس مان ساخته است و آن‌ها را هیچ دوست نداشتم. اما سرانجام این را پیدا کردم که هم ایتالیایی بود و هم بر اساس نگاه نویسنده.

…. ترجمه‌ی آقای محمود حدادی را دوست دارم چون به تصویری که از توماس مان داشتم بسیار نزدیک است.

….. در نمایش‌نامه جمله‌ی ترجمه شده‌ی چخوف این است:

If my life can ever be of any use to you, come and take it.

این کتاب یک انتولوژی است درباره‌ی شعر زنان فارسی زبان از رابعه تا امروز. آقای دیک دیویس که مترجمی بزرگ و توانا هستند کار جمع‌آوردی و ترجمه‌ی شعرها را انجام داده‌اند. بسیاری از شعرها برای اولین بار به انگلیسی ترجمه شده‌اند.

لینک صفحه‌ی انتشارات

حال خوبی دارم که یک یا چند شعر از من در آن چاپ شده است. کتاب را برایم فرستاده‌اند. وقتی برسد خواهم نوشت در نهایت کدام شعرها انتخاب شده‌اند.

The Mirror of My Heart is a unique and captivating collection introduced and translated by Dick Davis, an acclaimed scholar and translator of Persian literature as well as a gifted poet in his own right. In his introduction he provides fascinating background detail on Persian poetry written by women through the ages, including common themes and motifs and a brief overview of Iranian history showing how women poets have been affected by the changing dynasties. From Rabe’eh in the tenth century to Fatemeh Ekhtesari in the twenty-first, each of the eighty-three poets in this volume is introduced in a short biographical note, while explanatory notes give further insight into the poems themselves.

سریع باید از خانه بیرون می‌زدم. دیر شده بود. موهام خیس و به‌هم ریخته. این‌جور وقت‌ها برای این که اوضاع به سامان شود یک چیزی لازم است. مثلا رژ لبی با رنگی خوب انتخاب شده. برای من آن روز عینک آفتابی جواب می‌داد. جمع کرد. هر چیزی رفت سر جای قشنگ خودش. درست شد.

همین‌طور که در خیابان راه می‌رفتم به این فکر کردم که یک کلمه در شعر گاهی این‌گونه است. یک ترکیب. یک چرخش. یک بی‌نظمی به‌جا. و بعد ناگهان حرفی معمولی شعر می‌شود.

بی‌ربط: نمی‌دانم چرا ناگهان چند ده نفر برای صفحه‌ی اینستاگرامم درخواست داده‌اند. آن بیرون چه خبر است؟ لابد عکس مسخره‌ای از من و شعر بدبختی زیرش. هیچ دوست ندارم. کاش می‌شد تمام آن عکس‌ها به معجزه‌ای ناپدید شوند.

تمام تعطیلات نوروز تنها با مادرم حرف زدم. صبح‌های زود که همه خوابند تلفنی حرف می‌زدیم. مادرم مثل خاله می‌گفت خبرها را بگو. قدیم با ف قرار گذاشته بودیم وقتی که پیر می‌شوم ماهان دخترش زنگ بزند و خبرها را بدهد. حالا که خاله‌ام پیر شده من هم گاهی به او زنگ می‌زنم و خبرها را می‌دهم. خیلی خوشحال می‌شود.

خبرها در مورد گل‌ها بود. این‌که اوزالیا گل داده. می‌گفت باید روی گل‌هایش نم باشد تا حال بهتری داشته باشد. سیکلمه هم گل داده بود. سیکلمه جای خنک دوست دارد پس بگذارش پشت پنجره که هوا بخورد. بعد عکس‌ گل‌هایمان را می‌فرستادیم. می‌گفت اوزالیای تو حال بهتری دارد. خیلی خوب بود. چون همیشه گل‌های او بی‌نظیر بودند. شاید آرام آرام من هم دارم مراقبت از گل‌ها را یاد می‌گیرم.

خبرها همین بود. می‌گفتم دارم کار می‌کنم. از خانه بیرون نرفتم. همه چیز در سکوت پیش می‌رفت. گذاشتم بگذرد. در سکوتی که فقط صدای موتور یخچال و رد شدن هر از گاه ماشینی درش بود. سکوت خانه‌ای که انگار مردمش رفته‌اند و تنها یک روح در آن مانده. پشت پنجره می‌ایستادم و باغ دراندشت را نگاه می‌کردم. باغی که هیچ‌وقت آن‌جا نبوده است.

گمانم دیگر نمی‌توانم به خودم بگویم هنوز وقتش نشده است. دیروز در یک سریال امریکایی بی‌مزه دیدم یک نفر به شخصیت اصلی گفت حالا فقط یک کار مانده: باید شروعش کنی.

یک بار یک اشتباهی کردم به دوستی که غمگینم کرده بود گفتم دور شو. او هنوز دارد دور می‌شود و این کار من چقدر بد بود. دستم نمی‌رسد بگویم بس است.

باید شروعش کنم. می‌توانم به خودم بگویم با سال جدید شروع خواهم کرد.

دیروز فکر کردم کی خواهم مرد؟ چقدر وقت هست؟ چقدر دارم وقت را هدر می‌دهم؟