داشتم توضیح می‌دادم. همان وسط حرف‌هایم متوجه شدم به دام افتادم. گاهی نمی‌توانی برگردی. بگویی حس می‌کنم لازم نیست حرفم را ادامه بدهم. وسط داستان داستان و تعریف کردنش از چشمم افتاده بود. مجبور شده بودم. مجبور شدن بد است. آدم مجبور چرند می‌گوید.

آدم‌هایی هستند همیشه حق‌به‌جانب‌اند. هستند دیگر. اگر مثلا به آن‌ها بگویی این حرفت من را ناراحت کرد. هزار و یک دلیل می‌آورند که بگویند تو بی‌خود ناراحت شدی، کار من هیچ ایرادی نداشت. هستند دیگر.

دوست اینطور نیست. یار موافق قبل از هر چیز به این فکر می‌کند که تو را ناراحت کرده، نگران دل توست نه دلیل و سند برای بی‌گناهی‌اش. دل‌شکستگی دل‌شکستگی‌ست با دلیل و آمار و ارقام درست نمی‌شود. کسی که دلش شکسته مرهم می‌خواهد، عاطفه و محبت می‌خواهد.

آدم دل‌شکسته می‌تواند دق کند.

ساعت هشت صبح رفتم نان بربری و یک خامه گرفتم. خنده‌ام گرفته بود. ماشین پلیس آرام رد شد و او هم لبخند بانمکی زد. کلا تو صورت همه یک لبخند نامحسوس بود. نگهبان ساختمان سفیر سلام گرم و نرمی کرد. آقای قسمت هم به‌دو از بقالی‌اش آمد بیرون و بلندتر و شادتر از همیشه سلام کرد.

نان را روی سفره‌ با قیچی خرد کردم و خرده‌نان‌ها را ریختم لب پنجره. کمی بعد، یاکریمی آمد نشست و به خرده‌نان‌ها نک زد.

جین و تی‌شرت، مثل همیشه.

نمی‌دانی آن روز نهایی چه روزی‌ست، اما سر می‌رسد. مثل وقتی که نشسته‌ای و ناگهان می‌بینی گلدان توی آشپزخانه غرق شکوفه است.

امروز برف بند آمد. رفتم بیرون. می‌خواستم از پیرمردِ گاری‌دارِ نزدیکِ نان‌سنگکی سبزی بخرم. نیامده بود. برگشتم به بازارِ تره‌بارِ همیشگی. سبزی نداشت. گفت به‌خاطر برف است. جوان‌رودی نبود. جایش مردِ کرد دیگری داشت ماهی‌های کپور را تمیز می‌کرد. جوان‌رودی بلند حرف می‌زد و من را سلطان صدا می‌کرد. یک‌بار صدایش را آورد پایین و همین‌طور که با چاقو تیغ‌ِ ماهی‌ها را جدا می‌کرد پرسید اینترنت داری؟ خبرها را می‌خوانی؟ یک مشتری داد زد امروز مرغ‌ها را پاک نمی‌کنید؟ صدایی جواب داد حمید دستش را بریده. مرغ درسته ارزان‌تر است. یک صفِ طولانی تا بیرون بازار کشیده شده بود.

بیرون دختری با موهای روشن داشت کلاهِ کپی سیاهی را روی سرش امتحان می‌کرد. جوان‌رودی کجا رفته بود؟ جوان‌رودی کلاه‌پشمی روسی سرش می‌گذاشت. زن پیری که از کنارم گذشت به صورتم لبخند زد، من هم لبخند زدم.