“The broken heart. You think you will die, but you just keep living, day after day after terrible day.”
-Miss Havisham, Great Expectations by Charles Dickens

دو کلمه‌ی خوانا, نیمه‌باز, چشم‌هایش را بوسیدم. تو بودی آن جا باز و وحشت بسته شدن آن در نیمه‌باز. نحیف و خسته کنار کتاب‌ها و کلیات سعدی. کلیات سعدی. خندید و دستم را فشار داد, باز هم شعر بخوان و حواسش تنها به کلمه بود. تمام شب صدایم می‌کردی و ساعت را می‌پرسیدی و همیشه دیر صبح می‌شد, به جز آن شب آخر که صبح شده بود و من داشتم بی‌خیال برایت گل مریم می‌گرفتم. گل‌های مریمی که در گلدان نگذاشتم. دانه دانه روی ملافه‌ی سفید گذاشته بودم. دستم را فشار داد و گفت باز هم شعر بخوان.