ما می‌خندیدیم
آن‌ها در سکوت به نقطه‌ای دور خیره بودند
ما سرخوشانه میان دشت می‌خرامیدیم
آن‌ها بهت زده اشک می‌ریختند
ما عاشق شدیم
آن‌ها می‌خندیدند
ما در سکوت به نقطه‌ای دور خیره بودیم
.
.
.

می‌نشینم کنار دورترین آدم‌ها
با بلندترین قهقه‌ها
می می‌نوشم
در آغوش سرد پاییز
در آغوش‌های تمام شده
می‌رقصم
نام تو از یادم رفته‌است
سلیمان بزرگ
دیگر بی قصه هم خوابم می‌برد
زبان حیوانات را آموخته‌ام
و
سپاس‌گزار ابدی موریانه‌هایم

یه پری بود
زیباترین
ماه‌ترین
قشنگ‌ترین
صاف‌ترین
موهاش شبق
دلش حریر
نگاش آفتاب
حرفاش نبات
دستاش سحر
اما پریِِ آینه‌ای
راه رفتن بلد نبود
هی راه رفت
خوردش زمین
هی راه رفت
خوردش زمین
یه روز پری
خوردش به سنگ
دلش شکست
افتاد مرد
ای روزگار
بالا رفتیم آسمون
پایین آمدیم
زمین بود
اگه پری دروغ بود
ماها همه دروغ تریم
قصه‌ی ما دروغ بود
پریِ من ماه بود

سِرم به سادگی می‌چکد
دستم را محکم بسته‌اند به تخت
پرستار مدام با تلفن حرف می‌زند
نفس ندارم
خون بند نمی‌آید
اشک‌هایم سرریزاند بی‌اختیار
هیچ چیز ندارم که آرامم کند
هیچ کس را
نمی‌توانم بگویم کاش جای من بود
این جا خیلی سخت است
شکی هم ندارم
بچه‌ام باید می‌مرد

از چشم‌هایش
می‌افتم درون تو
از درون تو
بیرون می‌آیم
روی یک میز
در چشم‌های عسلی یک دختر ناشناس
اکتاویو
چشم هایت را باز کن
من گم شده‌ام