به صد رسیده بودی
چشم بسته
گرچه قرار ما یک بازی ساده بود
نیامدی بگردی
و شاید از هزار هم گذشته بودی

من پشت درختها زرد می شدم
     و دیگر خیال پیدا شدن 
             از سرم پرید.

خودم که هستم

    بالا نمی آورم

    تنم هی درد نمی کند

    مخصوصا کمرم

 

خودم که هستم

   شب ها صداهای عجیب نمی شنوم

   و کابوس هایی که هزار بار درش

   عروسک هایم خرد و خمیر می شوند

 

خودم که هستم

   دیگر آن قرص های قهوه ای را نمی خورم

   آخر شب تنها چند شعر می نویسم و

   خوابم می برد

 

خودم که هستم

   اصلا به دستم کرم نمی زنم

   موهایم خوش حالت و براق می شود

   اشتهایم خوب است

 

خودم که هستم

   فقط یک غصه می ماند برایم

   چرا دیگران دوستم ندارند.