نورهای بسیاری می‌آیند و می‌روند
سایه ندارم
گاهی به نظرم می‌رسد
که لبخند هم زده‌ام
که لبخند هم زده‌ام
که لبخند هم زده‌ام
هفت مرداد نود و چهار
سنگ‌های قیمتی …

یخچال خراب شده
همسایه آش آورده
برای میز آشپزخانه با پارچه‌ی پرده رومیزی دوخته
می‌گوید و می‌گوید و یادم می‌رود
چطور بوده است شکل غم
صدایش
شربت بهارنارنج شیراز است

در خیابان ولی‌عصر
گرما بیداد می‌کند
آن بالاها دو چنار
لیوان آب‌جوی‌شان را محکم به هم می‌زنند
کسی حواس‌ش به ریشه‌ها و یا
شاخه‌های بالای چنارها
نیست

باندها را عوض می‌کند
روی زخم بتادین می‌زند
مسکن نمی‌خورد
یک پله به آنا آخماتووا نزدیک شده‌ است
به سایه‌ای در میان شما

رازها از تاریکی بیرون نمی‌آیند
رازها بچه‌دار می‌شوند
بچه‌ها سنگین و پرآرزو
ناگهان می‌ایستی
به دیگران می‌گویی
کمرت گرفته است

کلماتِ ناخودآگاه چه نسبتی با سیاه‌چاله‌های شب دارند؟
کلماتِ ناگهانی من را می‌مکند از دهان خودم
شلیک می‌شوند
می‌شکافند قلب مرا
کلماتِ ناگهانی دست می‌برند در قلب من، میان گوشت و خون می‌جورند مرا
می‌پرسند
آیا هنوز خامیِ راست نگفتن با تو هست
ها ها ها هاه می‌خندند
به هزار دنیای موازی می‌خواهم قسم بخورم که…
و
لال شده‌ام
کلماتِ من …
کلماتِ من …
کلماتِ من …

آب
از سر می‌گذرد
و هر نیزه‌اش
نیزه‌ای

در پیاده‌رو سر می‌بُرد
سر قل می‌خورد توی جوی
کنار سرهای قبلی و بطری‌های آب معدنی

لباسم را اتو می‌کنم
پشت پنجره
کوه
زیباترین لباسش را پوشیده است
۶ فروردین ۹۳
سارا

مِی به دست در جشن مفلوک خیابان
ایست بازرسی گذران
در جشن خطوط پیاده و چراغ‌های زرد
بخند
به باد و باده و هر چه بادا باد
۲۶ اسفند ۹۲