دیدگاه ها . «محمد شیرازی»

1. ناخودآگاه یاد پاگرد می افتم
   …….
   :)
   سلام ارغوان

2. این غزل سه چهارسال پیش با صدای نامجو هر روز صبح در دفتر کار play می شد و آخر وقت هنگام غروب با چراغهای دفتر خاموش می شد. وقتی خواننده می خواند “فی بعدها…” چیزی به شعف در عمق روحم برمیخاست…
   …………….
   کلماتی این چنین براحتی به دست نمیایند
   این کلمات متعلق به دنیایی هستند
   و آن دنیا را با خود حمل می‌کنند
   من این طور درک می‌کنم
   ممنونم نرگس جان
   تا بعد
   سارا

3. سال پیش .زمستان بود و آخرین شب یک با هم بودن.من و دوستم پایان دادیم به با هم بودن.اون شب تا صبح بیدار بودم.بی وقفه.و عجب انتخابی داشت ذهنم برای تکرار وسواس گونه یک بیت که تا ظهر فردا ادامه داشت:
   مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است
   کجا همی روی ای دل بدین شتاب کجا؟
   وتکرار و تکرار و تکرار
   البته برای اینکه از خوش سلیقگی ی ناخود آگاهم اطمینان پیدا کنید .انتخاب چند روز بعدش رو هم عرض می کنم:
   گریه هایت را که کرده باشی
   روز رفتن
   روز سختی نیست
   با احترام به سارای شاعر اما سخت بود سخت بود و سخت هست.
   بدرود شاعر روباه سفیدی…
   ……………………..
   …
   روشن است که دنیا هزار نقش و نگار دارد
   و هر نقش هزار گونه در آینه میافتد
   و عجیب این است که گاهی سختی‌ها هم از یاد می‌روند
   شاد و آرام باشید
   سارا

دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.