پروانه‌ها
در پیله می‌میرند
خیلی از پروانه‌ها

تمام سال‌هایی که
جوان صدایم می‌کردند
فصل جفت‌‌گیری سگ‌های زرد بود
این فصل ادامه دارد
می‌روم عطاری
حنا و قهوه و روناس می‌خرم
با رنگ‌های طبیعی شروع می‌کنم
رنگ کردن
موهای بلندم را

برف می‌بارد
چرا لباس‌ها را پهن کرده‌ام؟
چرا برف را ندیدم؟
امروز تعطیل بوده انگار
بوی غذا می‌آید
غذای خوش بوی روز تعطیل همسایه ها
مبل مرا بغل کرده
خیلی وقت است
نمی‌دانم از کی
تلفن زنگ زد چند بار
نتوانستم بلند شوم
سرما خورده ام آیا ؟
نمی‌دانم
فردا باز سردم خواهد شد
لباس ها خشک نمی شوند
می دانم

می گویند
کلاغی سیاه
با منقاری دراز و بال های چرک
سوژه ی مناسبی برای یک شعر نیست
چه کنم
همیشه عصرها
همین کلاغ
در شعرهای من
غار غار می کند

وصیت من به تو
یک چشمک است
هر جا که رفتی
هر جا که بودی
هنگام پاشیدن آب به صورت
که زلال می شود دل آدم
برای من در آینه
چشمک بزن
آینه راز دار من است
بگذار تا آخر دنیا
خیال کنم
چشم چپت در آینه
دیوانه ی من است

می روم شهر بازی
پر از بچه است
خیال می کنم
کدام دختر
دختر من
کدام پسر
پسرک من
می خندم آرام
به تمام بچه ها
و به آرزوهایم
که بوی نا گرفته اند

باز کنم روسری ام را
ببندم به دهانت
نه !
گوش به تو نمی دهم
که دل نداده ای به من

این باد می‌وزد و می‌رود
این آب می‌ساید و می‌گذرد
این خاک در بر می‌گیرد و از خاطر می‌برد
این آتش می‌سوزاند و خاموش می‌شود

یک چاقوست
تا دسته فرو رفته در پهلو
نام کوچک دوست بر آن
درد هم یبداد کند
که می‌کند
یک ناروست
باور نکن
باور نمی‌کنم