دیدگاه ها . «من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم»

1. من کسی نیستم که بشود با او سفر کرد .
   من قلب باد و ستاره ام
   و
   گاهی درمان دردهایم.

2. وقتی به خواب می روم
   به سایه ها می پیوندم
   به سایه های رنگی
   آنجا که هرگز نمی خوا هم بیدار شوم…

3. میخندم ؛ نگاه می کند
   گریه می کنم ؛ نگاه می کند
   راه که می روم حتی یک قدم با من نمی آید
   و نوازشش که می کنم سردی اش
   انگشتهایم را بیدار میکند
   جای شکایت نیست
   آنکه تنها همدمش آدمهایند
   بهتر از این نمی شود:
   و باز
   آینه
   تنها نگاه می کند…..(مهدیه امین زاده)

4. بر ارتفاعی دست یافت
   بر آن ارتفاع نشست و گفت
   اینک تو هیچ چیز نداری
   هیچ چیز …
   من
   غمگین و خسته
   متین وعزادار
   گفتم
   هنوز هم یک رویای ژرف و رنگین باقیست
   چیزی که در جنین حافظه محفوظ است
   چیزی که دست تو هرگز به آن نخواهد رسید
   و تا چیزکی خط نخورده باقیست
   برای تو در ارتفاع نیز رنج و عزاب بسیار است
   (‌نادر ابراهیمی )‌

5. بازی با کلمات جالب بود

دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.