شک و تردید فراوان می‌آید و می‌رود. هزار حال می‌آید و می‌رود. دیگر امید یا ناامیدی معنای روشنی در ذهنم ندارد. قرار است این کار انجام شود، این کتاب به پایان برسد، پس می‌شود و به پایان می‌رسد. اینکه نوشتن این داستان به درازا کشید و می‌کشد ذات این کار است، راه میان‌بری وجود ندارد. هر چه.

جامِ میناییِ مِی سَدِّ رَهِ تنگ دلیست / مَنِه از دست که سیلِ غمت از جا ببرد

اگر آمده‌ای در این مورد بخوانی، بله. می‌نویسم. طول کشیده اما متوقف نشده است. ممنونم از پیگیری‌ها. ممنونم از پیام‌های اندک مهربان.

و وارد سال هزار و چهارصد و سه شده. می‌نویسمش، قول.

نمی‌دانستم چه کار سنگینی‌ست برایم. فراز و نشیب بسیار داشت و دارد. میانه‌ی کار و سال پیش مهر و آبان بود که دیگر ناامید شدم. بریدم. پاییز ۱۴۰۱. اما درست یا نادرست برایم شبیه به عهدی شده و نمی‌توانم از آن بگذرم. حالا آمدم بنویسم که ناخدا روی عرشه است و سکان رها نشده. همچنان بسیار سخت است، اما پیش می‌رود و باید بگویم بسیار جان‌سخت شده‌ام و حتما به پایان می‌رسانمش.

سپاسگزارم از پشتیبانی شما. از تک تک کلمات شما.

شک و تردید همیشه با من بوده و هست. در نهایت برنامه‌ی نوشتن رمان را به زبان آوردم. کار سختی بود. از مرزی نامرئی گذشتم. حالا پروژه‌ام روشن است. کسانی در جریان‌اند، حمایت کرده‌اند و دوست دارند این کار به پایان برسد.

نوشتن این رمان زمان‌بر است. خواندن بسیار می‌طلبد، نوشتن و نوشتن بسیار نیز.

دو سال؟ سه سال؟ پنج سال؟ نمی‌دانم.

بسیار ممنونم از پشتیبانی دوستان دور و نزدیک، بسیار ممنونم

چه می‌توانم بگویم! باید کار کنم.