گم می‌شوی، فکر می‌کنی شاید دیگر پیدا نشوی. اما آرام شکلِ ماه تغییر می‌کند. قدم‌به‌قدم می‌رسی به همان شبِ چهاردهم. پیدا می‌شوی، همان جا؛ روشن و درخشان.

باز و باز و باز.

در بدترین گم شدن‌ها می‌دانی خانه‌‌ی ماه تغییر می‌کند، گرچه هر شب به درازای قرنی شود. زیرِ لب می‌گویی خانه‌ی ماه تغییر می‌کند.

همین روزها بود که سایت آینه راه افتاد و به دنبال آن شروع کردم به نوشتن در پاگرد.

زندانی را برای ملاقات از سلول بیرون آورده بودند. مرد کنار تلویزیونِ نگهبانی منتظر ایستاده بود که روی صفحه‌ی تلویزیون هواپیمایی را دید که مستقیم به سمت برجی رفت و منفجر شد. باور نکرد. تاریخ را چک کرد: ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ بود.

زمان لازم است تا نور لازم بتابد. شاید هم چیزهایی هیچ وقت روشن نشود، چرا که بستگی دارد به کسی که کنار کشیده است. می‌توان کنار کشید. کنار کشیدن هم کاری‌ست که شاید انتخاب شود.

پنجره را باز می‌کنم و به تاریکی ساعت پنج نگاه می‌کنم. اندوهی در کار نیست.

کتری را گذاشتم روی گاز تا آب جوش بیاید. چای خشک را هم توی قوری ریختم و گذاشتم روی کتری. این‌طوری برگ‌های خشک چای، وقتی آب دارد داغ می‌شود تا جوش بیاید، گرم و داغ می‌شوند. این روش کمک می‌کند که وقتی آب جوش آمد و روی برگ‌های چای ریختمش، چای زودتر دم بکشد. یعنی هم زودتر دم می‌کشد و هم رنگ و کیفیت بهتری خواهد داشت.

این روش را خودم پیدا نکرده‌ام. پیرمردی این را به من گفت. آدم می‌تواند چهل سال چای دم کند و هیچ فکر نکند به این روند و می‌تواند فکر کند و یک فوت‌وفن به آن اضافه کند یا چیزی را تغییر بدهد؛ پیرمرد فکر کرده بود.

وقتی کاری را تکرار می‌کنم، زندگی نمی‌کنم،‌ چیزی را حس نمی‌کنم. وقتی روندها را چک می‌کنم و مهره‌ها را عوض می‌کنم، زندگی می‌کنم. یک‌بار که چیزی را کشف کنم، این قدرت را دارم که باز هم به لیست کشف‌هایم بیافزایم.

زمانی که داستانی تعریف می‌شود، کلماتی که میان حرف‌ها می‌گویی روی روایت تاثیر می‌گذارد. هر کلمه که مخاطب می‌گوید، روایتِ داستان‌گو را به سمتی می‌برد.

ناگهان یک دسته پرنده از آسمان تاریک گذشتند، انگار دخترانی از دبیرستان آزاد شده باشند؛ طنین شادمانه‌ی جیغ و خنده.

هر بار که نگاهش می‌کنم، شکل جدیدی دارد این مشکل. وجود دارد. مشکلِ شعر. هست. آنجاست. نمی‌توانم انکارش کنم. گر چه نمی‌توانم گزارش دقیقی از شکلش بدهم.

خواستم کمی توضیح بدهم وضعیتِ پست ۲۲ تیر(نوشتن درباره‌ی نوشتن) را، اما شاید بهتر است بیشتر صبر کنم.

دقیق بودن کار سختی‌ست. می‌توانم بگویم من صادق بودم و هر چه به ذهنم رسید گفتم. به‌نظر می‌رسد صادق بودن آن‌قدر قشنگ است که فریبم می‌دهد.

بر اساس تجربه، فکر می‌کنم بعضی حرف‌ها را به‌هیچ‌وجه نباید زد. کار درستی نیست که در صورت کسی حرفی بزنی که اعتمادبه‌نفس او ویران شود و بدتر این‌که دلش بشکند. حرفی که سبب هیچ خیری نمی‌شود و حاصلش ویرانی و خرابی‌ست.

دقتِ من با زندگی کردن و تجربه کردن بالا می‌رود. آدمِ دقیق مسلط است؛ می‌داند در موقعیت‌های مختلف چه حرفی را بزند و چه حرفی را نزند. یکی از کیفیت‌های زیبای انسانی که با آن آشنا شده‌ام همین دقت داشتن است، فوق‌العاده زیباست چون مدام می‌توانم دقیق‌تر باشم و زیباتر.

به‌هر‌حال آدم اشتباه می‌کند. چه کنم؟

قدمِ بعدی را بهتر برداشتن. چشمان تیزبین داشتن و دقیق شدن روی ظرائف و نکته‌های باریک.

موضوعی‌ست که گاهی بسیار آزار دهنده می‌شود: نوشتن درباره‌ی نوشتن. هیچ نمی‌فهمم چرا بعضی‌ وقت‌ها نمی‌توانم با سرعت مغزم بنویسم و از سویی بعضی وقت‌ها تمام کلمات و جملات به‌نظرم مسخره و عجیب می‌آیند. از این بگذریم، خواندن شعرهایی که این روزها نوشته می‌شود حسابی اذیتم می‌کند. مشکلی وجود دارد و تا دقیق خود مشکل را نتوانم تعریف کنم، ایده‌ای به ذهنم نمی‌رسد و در نتیجه حرفی برای گفتن ندارم. همین‌قدر می‌دانم که باید فاصله‌ بگیرم. به‌شکل حسی می‌دانم باید از چه چیزی فاصله بگیرم و چه چیزی اذیتم می‌کند، اما نمی‌توانم توضیحش بدهم.

وقتی سنِ آدم بیشتر می‌شود، تعدادِ چیزهای خنده‌دار هم بیشتر می‌شود. بسیار چیزها را تجربه کردی و فکر می‌کنی فلان آدم عجب حرفِ بی‌اساس و خنده‌داری می‌زند. البته که به زبان آوردندش پسندیده نیست.

فکر می‌کنم خودم چقدر کارهای خنده‌دار در سال‌های دانشجویی و پس از آن کرده‌ام و از این هم خنده‌ام می‌گیرد و البته در نظر می‌گیرم هنوز هم کارهای خنده‌دار بسیاری منتظر من هستند.

پندِ پیران را چه کسی گوش می‌دهد؟ هر کس دوست دارد تا اندازه‌ای در این خنده‌ی جمعی نقش داشته باشد. فکر می‌کنم اگر آدمِ پیری بتواند تجربه‌اش را دقیق و درست منتقل کند، ما سریع‌تر از چیزهای خنده‌دارِ پیش‌پاافتاده می‌گذریم و به چیزهای خنده‌دارِ اصلی می‌رسیم.