گالری شیرین: تهران، ولنجک،خیابان هجدهم،شماره ۹.
افتتاحیه: آدینه ۲۴ شهریور ۱۳۹۱ساعت ۴ تا ۸ عصر
نمایشگاه تا ۵ مهر ۱۳۹۱ از ساعت ۱۱ صبح تا ۸ بعد از ظهر ادامه خواهد داشت.
مجموعه‌ی خروس‌ها

باید همه پیاده شویم,
چمدا‌ن‌ها را با کلید باز کنیم
و نشان بدهیم که در آن‌ها چه اتفاقی می‌افتد:
گره حوله را باز کنیم
ثابت کنیم که کفش کفش است,
سه جوراب پای چپ, دو تا راست.
کتابی بدون تقدیم نامه شک برانگیز است.
چرا گلدوزی حوله‌ها
آنقدر نامرتب است؟
دندانه‌های شانه را به صدا در می‌آورند: صدایش ضبط می‌شود.
مسواک باید به زبان بیاورد,
آنچه را که زبانمان مسکوت می‌گذارد.
با وجود این شانس آوردیم: قلب
بین پیرهن‌ها جا گرفته بود
و بوی بی‌خطر صابون‌ می‌داد.
(هیچ کس هم متوجه نشد, که ما
توتون را در کاغذهای نازک می‌پیچیم,
که توتون, به صورت سیگار پیچیده شده,
دارد – به صورت دود- پناهگاهش را لو می‌دهد.)
گونترگراس, ترجمه: محمود حسینی‌زاد, بخارا شماره ۴۸

فلباس فنیقی, دو هفته پس از مرگش
فریاد مرغان دریایی و امواج ژرف دریا
و سود و زیان را از یاد برد.
جریان آبی در قعر دریا
استخوان‌هایش را به نجوا پاک کرد. در آن حال که بالا و پایین می‌رفت
مراحل سالخوردگی و جوانی‌اش را پیمود
و به گرداب رسید.
یهود و نایهود,
ای آن که چرخ را می‌گردانی و به سوی باد می‍نگری,
به فلباس بیندیش که روزی چون تو رشید و زیبا بود.
سرزمین هرز, تی.اس.الیوت, بهمن شعله‌ور
* Phlebas
* اشاره به این گفته‌ی “سن پاول” : محنت بر روح هر آن کس که بد می‌کند. نخست یهود و نیز نایهود (مسیحی) اما افتخار, شرف و آرامش بر هر آن کس که نیکی می‌کند, نخست یهود و نیز نایهود.

www.FarimaFooladi.com

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو
اگر چه مرغ زیرک بود حافظ
در هواداری

درخت افرایی دیشب
آمد چیزی بگوید
نتوانست.
اکتاویو پاز
برگردان : احمد پوری

.
.
.
آب لبریز می‌شود
شراب لبریز می‌شود
آتش لبریز می شود
به ژرفای وجود و عمق ِ تن نفوذ می‌کند
سنگ از خواب برمی‌خیزد
و می‌زاید آقتابی را
که در زهدان ِ خود پرورده
ماننده‌ی قرص نانی که از تنور برآید
فرزند ِ سنگ ِ داغ ِ سفید
کودکی که از آن هیج کس نیست
.
.
.
اکناویو پاز ۱۹۶۱ ، برگردان اقبال معتضدی

.
.
.
مسافر از اتوبوس
پیاده شد
چه آسمان تمیزی
و امتداد خیابان غربت او را برد
.
.
.
سهراب سپهری، بابل بهار ۱۳۴۵

.
.
.
من بانگ برکشیدم
از آستانِ یأس
آه ای یقینِ یافته، بازت نمی‌نهم
.
.
.
احمد شاملو، ۱۳۳۸

دم مزن
گر همدمی می‌بایدت
خسته شو
گر مرهمی می‌بایدت
همچو غواصان
دم اندر سینه کش
گر چو دریا همدمی می‌بایدت
هر دو عالم گر نباشد
گو مباش
در حضور او دمی می‌بایدت
در غم هر دم که نبود در حضور
تا قیامت
ماتمی می‌بایدت
در حضورش عهد کردی
ای فرید
عهد خود مستحکمی می‌بایدت
فرید‌الدین عطار نیشابوری