خورشید بالا آمده است
در رختخواب می‌چرخم
موبایل و مداد و مسکن‌ها پایین می‌ریزند
کمرم دو تکه شده است
لوکوموتیورانی هستم
بارم سنگ آهن
از روی خودم رد شده‌ام
۵ بهمن ۱۳۸۹
سارا محمدی اردهالی

نیمه شب
صدای نفست می‌آید
برمی‌گردم سمت تو
” آب می‌خواهی ؟ ”
چه خیال‌ها می‌کنم
مگر تاریکی آب می‌خورد
می‌گویی بله
۳۰ دی ۸۹
سارا محمدی اردهالی

روغن خوب داغ شده است
کوکو را می‌گذارم
پیشبندم را می‌بندم
ریمل می‌زنم
با قابلمه‌های سیاه و لیوان‌های کثیف
از در پشتی فرار می‌کنیم
۲۲ دی ۱۳۸۹
سارا محمدی اردهالی

تاریکی‌ها با هم فرق دارند
یک نوع تاریکی هست
تاریکی من و تو
تاریکی مطلق
سوزن گرامافون در لحظه‌ای ویژه
در شیار این تاریکی فرو می‌غلتد
تو دکمه‌ی کتت را می‌بندی
دستی در جیب
آهسته
میان سالی‌ات را طی می‌کنی
سمت من می‌آیی
به جوانی‌ام می‌رسی
نفس من حبس می‌شود
ساعتم را باز می‌کنم
می‌گذارم روی آخرین کتاب
با هم
در زمانی که نمی‌گذرد
می‌ایستیم
۸ دی ۸۹
سارا محمدی اردهالی