*
دم غروب
کنار زاینده‌رود
زنی باردار قدم می‌زند
کسی او را نمی‌شناسد
زن به سختی خم می‌شود
به لهجه‌ی محله‌ای قدیمی در تهران
به گیتارنواز چیزی می‌گوید
“سلطان قلب‌ها” سی‌وسه پل را فتح کرده‌است.
* عکس آرش عاشوری‌نیا

گذرنامه‌ام را روی میز می‌گذارم
پی اثر انگشت تو
تمام مرزها را بسته‌اند
زنی با شال کشمیر در عکس می‌خندد
هواپیما بلند شده‌است
روسری‌ام را باز می‌کنم
اثر انگشت تو
از شانه‌ها‌یم سرریز می‌شود

دیر است
دو سه شعر باید رفو کنم،
برای یک مجله‌ی ادبی
حرف‌هایی است
باید درز بگیرم
برای سر مقاله‌ی یک روزنامه
و چند حرف حساب
که به زحمت انگشتانه باید
به سرشانه‌های یک سردار
وصله کنم
زخم سرانگشتانم دهان باز کرده
شعر تو باشد برای فردا
مبادا لک خون بماند رویش
و هر چه بگویم به تنت زار باشد
فردا بیدار خواهم ماند
فردا شعر تو را
بهترین شعر را
خواهم گفت

دنیا پر از آینه است
نگو حواست نیست
نگو خودت را نگاه می‌کنی،
یا موهای سفیدت مثلاً را می‌شماری!
نه اشکی، نه لبخندی
نه پیر می‌شوم، نه جوان‌تر
می‌بینی؟
آنجا ایستاده‌ام
و تو…
گریه نکن!
این تنها آینه است
شانه‌های من حالا خیلی دورند
خیلی تنهاتر
قوی شده‌اند
بی‌رحم اما نه
شاید چون
دنیا پر از آینه است