دی زنگه رو، ماه ول کن

gâteau.jpg

جایتان خالی نازنین
بهار، زیبارویی معصوم
گرفتار آمده در شهر
تهران، همان تهران
شهری تنها و اسیر
با این همه، شیرینی پختیم
باورتان می شود
قوی باشید
شاد باشید
دوست داریم ما هم را…
نوروزتان پیروز
در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
تا ابد جام مرادش همدم جانی بود
مجلس امن و بهار و بحث شعر اندر میان
جام می نگرفتن از جانان گران جانی بود
من همان ساعت که از می خواستم شد توبه کار
گفتم این شاخ ار دهد باری پشیمانی بود
خود گرفتم کافکنم سجاده چون سوسن به دوش
همچو گل بر خرقه رنگ می مسلمانی بود
بی چراغ جام در خلوت نمی​یارم نشست
زان که کنج اهل دل باید که نورانی بود
خلوت ما را فروغ از عکس جام باده باد
وقت گل مستوری مستان ز نادانی بود
گر چه بی​سامان نماید کار ما سهلش مبین
کاندر این کشور گدایی رشک سلطانی بود
همت عالی طلب جام مرصع گو مباش
رند را آب عنب یاقوت رمانی بود
دی عزیزی گفت پنهان می​خورد حافظ شراب
ای عزیز من نه عیب آن به که پنهانی بود
حافظ

دیدگاه ها . «دی زنگه رو، ماه ول کن»

  19. ساعاتیه که ملک الموت دعوتم کرده اسحاق. دارم از این بالا بویِ نفسهایِ خودم را می شنوم . تکه تکه هایِ هولناکم . زرنیخ وعنبرنسارا بو داده اند جلوی دماغم . روزهای ذات الریه ای اَم ، رو به مضامینِ امواتِ این کتیبه های نا اُقلیدسی ام . نه بابلی ام و زابلستان و قونیه و اهواز باد کرده رو دسم ، و تخم جن ، پنگولۀ این سیگارهایِ فتیله کاهی ریۀ بد ذاتم را می چنگند . هی خِرخِرهوازیهایِ سینه ام تا اهوازو قفقاز می شنُفتم. شنُُفتید و بگیرانید لایِ لبهام افیون طبرسی و بلولینم لای سفیداب و خردل و گوگرد های پخشنده تویِ هوازیها و چهل گز پرندِ مخملی سفید وگره بزنید کفن را .
    _____________________________________________
    «برشی از داستان کوتاه « ژان»- نویسنده: محمد حسن پور- تیر ۸۴ »

  20. ساعاتیه که ملک الموت دعوتم کرده اسحاق. دارم از این بالا بویِ نفسهایِ خودم را می شنوم . تکه تکه هایِ هولناکم . زرنیخ وعنبرنسارا بو داده اند جلوی دماغم . روزهای ذات الریه ای اَم ، رو به مضامینِ امواتِ این کتیبه های نا اُقلیدسی ام . نه بابلی ام و زابلستان و قونیه و اهواز باد کرده رو دسم ، و تخم جن ، پنگولۀ این سیگارهایِ فتیله کاهی ریۀ بد ذاتم را می چنگند . هی خِرخِرهوازیهایِ سینه ام تا اهوازو قفقاز می شنُفتم. شنُُفتید و بگیرانید لایِ لبهام افیون طبرسی و بلولینم لای سفیداب و خردل و گوگرد های پخشنده تویِ هوازیها و چهل گز پرندِ مخملی سفید وگره بزنید کفن را .
    _____________________________________________
    «برشی از داستان کوتاه « ژان»- نویسنده: محمد حسن پور- تیر ۸۴ »

  21. تقدیِرِرنگی هایم اوووف ف ف ف ف . بازار کویتی شلوغم بودی و یادم بودید و بوی دود و لجن های شط نفس بُرم می کردیدَم، نه !؟ دشداشه های رنگی از بوی عفن و گُهِ عرق قاطی شده با عطر بو یحیا داشتید دِمارم را در می آوردیدم ،نه!؟
    شیرۀ ملت را گرفت لا مصب این شرجی هایم ، « آنتِنا» آن جا اصلاً نبود ، تو هم نبودی، نه ؟ نمی دانی ، ها!؟
    ساحل که لَم داده بودم روی بالِ خیسِ موجِ موهایش برایم پولک می گرفت ماهی هایِ زُبیدی هایم ، که نبودی ، ها!؟
    __________________________________________________
    « فِلاشی از داستان کوتاه « لال مونی»- نویسنده : محمد حسن پور- مرداد ۷۹»

  22. تقدیِرِرنگی هایم اوووف ف ف ف ف . بازار کویتی شلوغم بودی و یادم بودید و بوی دود و لجن های شط نفس بُرم می کردیدَم، نه !؟ دشداشه های رنگی از بوی عفن و گُهِ عرق قاطی شده با عطر بو یحیا داشتید دِمارم را در می آوردیدم ،نه!؟
    شیرۀ ملت را گرفت لا مصب این شرجی هایم ، « آنتِنا» آن جا اصلاً نبود ، تو هم نبودی، نه ؟ نمی دانی ، ها!؟
    ساحل که لَم داده بودم روی بالِ خیسِ موجِ موهایش برایم پولک می گرفت ماهی هایِ زُبیدی هایم ، که نبودی ، ها!؟
    __________________________________________________
    « فِلاشی از داستان کوتاه « لال مونی»- نویسنده : محمد حسن پور- مرداد ۷۹»

  23. تقدیِرِرنگی هایم اوووف ف ف ف ف . بازار کویتی شلوغم بودی و یادم بودید و بوی دود و لجن های شط نفس بُرم می کردیدَم، نه !؟ دشداشه های رنگی از بوی عفن و گُهِ عرق قاطی شده با عطر بو یحیا داشتید دِمارم را در می آوردیدم ،نه!؟
    شیرۀ ملت را گرفت لا مصب این شرجی هایم ، « آنتِنا» آن جا اصلاً نبود ، تو هم نبودی، نه ؟ نمی دانی ، ها!؟
    ساحل که لَم داده بودم روی بالِ خیسِ موجِ موهایش برایم پولک می گرفت ماهی هایِ زُبیدی هایم ، که نبودی ، ها!؟
    __________________________________________________
    « فِلاشی از داستان کوتاه « لال مونی»- نویسنده : محمد حسن پور- مرداد ۷۹»

  24. تقدیِرِرنگی هایم اوووف ف ف ف ف . بازار کویتی شلوغم بودی و یادم بودید و بوی دود و لجن های شط نفس بُرم می کردیدَم، نه !؟ دشداشه های رنگی از بوی عفن و گُهِ عرق قاطی شده با عطر بو یحیا داشتید دِمارم را در می آوردیدم ،نه!؟
    شیرۀ ملت را گرفت لا مصب این شرجی هایم ، « آنتِنا» آن جا اصلاً نبود ، تو هم نبودی، نه ؟ نمی دانی ، ها!؟
    ساحل که لَم داده بودم روی بالِ خیسِ موجِ موهایش برایم پولک می گرفت ماهی هایِ زُبیدی هایم ، که نبودی ، ها!؟
    __________________________________________________
    « فِلاشی از داستان کوتاه « لال مونی»- نویسنده : محمد حسن پور- مرداد ۷۹»

دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.