We had to fetch iron ladders from the blacksmith shop. Bobby, a strong man with a handkerchief tied around his head, loudly announces to my friend, “Shahrzad is here.” My friend laughs, introduces me, and says that this time I really came with Shahrzad, the poet and writer. I quickly remember Elizabeth Bishop’s words: “There’s nothing more embarrassing than being a poet, really.” It’s comforting to hear myself thinking from another mind. Bobby extends his fist, and I lightly tap it with mine. It is a new thing for me. I am not in my world and what is my world meaning? We load the iron ladders onto the car and hit the road. I like long roads. Hello dear Elizabeth!

The art of losing isn’t hard to master;

so many things seem filled with the intent

to be lost that their loss is no disaster…

One Art

By Elizabeth Bishop

My website needs a few updates, Sorry

“To tell you the truth, my friend, I did not care for him. He produced on me an unpleasant impression. And you?

Hercule Poirot was a moment before replying.

“When he passed me in the restaurant,” he said at last, “I had a curious impression. It was as through a wild animal -an animal savage, but savage! you understand- had passed me by.”

“And yet he looked altogether of the most respectable.”

“Précisément! The body -the cage- is everything of the most respectable -but through the bars, wild animal looks out.”

I close the book. How strange this text is to me! It was published in 1934. As I am curious, I searched for the day of death of Agatha Christie. She died eight days after my birthday. Meaningless information for my game!

My website needs a few updates, sorry

I’m writing this while on a flight. I’ve got a small tray table in front of me, the kind meant for meals. There is a cup of coffee that I’ve been sipping slowly, turning it into three cups over time. My small notebook and pen are my companions. The plane’s window next to me is tiny, about the same size as the table. I am in the cloud.

It’s been a good time for writing. I found myself thinking about Hemingway. If it was him, he would have finished a short story by now and sent it off to the Paris Review as soon as he landed, with the payment already in his pocket

Anyway, for me, it was a good writing piece. I have here my journey, and I prefer to think about this sentence by Raymond Carver: “A great danger, or at least a great temptation, for many writers is to become too autobiographical in their approach to their fiction. A little autobiography and a lot of imagination are best.”

My website needs a few updates, sorry

.As autumn starts, I embrace transformation

Dear friends! Just like my website, I need a few updates too. You might notice some hiccups while we both get a little makeover. During this time, you can still write to me as always via email or social media, and I’ll be checking those channels. To fit with these new changes and challenges, I’m writing in English to feel less pain as I step into another world. Thanks for your patience and support! 

How does someone write in a way “not imitative of the natural speech of educated men,” how might he exploit our “inability to speak in an ordinary way”? How does he get so good at describing “the banality of the banal man”?

این‌طوری‌ها فروردین ۱۴۰۳ تمام می‌شود. و البته در میان مراقب‌خودت‌باش‌های بسیار.

Whitman was right: we are large, we do contain multitudes. There’s more than one “us” in there. When we “find our voice”, what’s really happening is that we’re choosing a voice from among the many voices we’re able to “do”, and we’re choosing it because we’ve found that, of all the voices we contain, it’s the one, so far, that has proven itself to be the most energetic.

By George Saunders

حوصله‌ی ترجمه نیست.

ازاین افق
که دور یا نزدیک
دیگر چندان برایم فرق نمی‌کند
فراتر نخواهیم رفت
چیزی که هست
می‌خواهم
بالشم را بر بال پرنده‌ای بگذارم
که بر بستر آبی
خوابی بلند را می‌پرد
خوابی که هرگز نخواهم پذیرفت
که خواب بوده است
اول مرداد ۱۳۸۰
کنار جاده‌ی بنفش کودکی‌ام را دیدم، شهاب مقربین، تهران: آهنگی دیگر، ۱۳۸۲
…
…
یادم نرود یک شنبه صبح را، دوم بهمن را که زمین یخ بسته بود.
یادم نرود دلی را که از صبح تازه‌تر بود،
یادم نرود نسیم قشنگ چشم‌هایی را که به کلمه محتاج نبود.
یادم نرود شما را !
کو تا شما دوباره آرام و زیبا گنجشک تنها و ترسیده مرا دانه دهید.
من همین دانه‌ها را تا هزار زمستان یخ‌بندان با خود خواهم برد…
یادم نمی‌رود شما را !

خوابم نمی‌برد، مشت عرق کرده‌‌ام را باز می‌کنم، کف دستم اکتاویو را می‌بینم بارانی خاکستری پوشیده،
گام برمی‌دارد. از دخترکی گل می‌خرد، دختر لبخند می‌زند، چشم‌هایش شبیه من است. اکتاویو را دنبال
می‌کنم، در پیاده‌رو مردی فلوت نواز خوابیده، نرگس‌ها را می‌گذارد کنار او، مرد بیدار می‌شود، به اکتاویو
که آرام دور می‌شود نگاه می‌کند. چشم هایش عجیب شبیه اکتاویوست، تکیه می‌دهم به دیوار، در آرامش
چشمان مرد فلوت نواز خواب می‌روم.
اکتاویو آرام دور می‌شود.

من شال می بافم پس هستم
برای کی هم مهم نیست
تست
سارا

تریبون {فیلترشده} فمینیستی ایران:
از همه‌ی آنان که به مبارزه با گسترش ایذر در زمینه‌های فقر، نابرابری جنسیتی، خشونت با زنان و کودکان
و همچنین رفع انگ و تبعیض از افراد مبتلا به ایدز و حمایت از حقوق اجتماعی و دسترسی آنان به امکانات
بهداشتی-درمانی متعهد هستند، دعوت می‌کنیم روز پنج‌شنبه، ۱۰ آذر، ساعت ۱ بعدازظهر، در مقابل تئاترشهر
به ما بپیوندند.
انجمن تلاشگران سلامت
انجمن حمایتی-فرهنگی کودکان کار
انجمن پرسپولیس (کاهش خسارات اعتیاد) – کمیته رنگین‌کمان
نشریه دانشجویی رستا
کانون هستیااندیش
مرکز فرهنگی‌ زنان
توضیح: این برنامه با هدف آگاهی‌بخشی درباره‌ی بیماری‌ ایدز و روش‌های پیشگیری از آن، ایجاد حساسیت
در میان مردم و دولت نسبت به ابعاد گسترش این بیماری و حقوق افراد اچ آی وی مثبت برگزار می‌‌شود.
اجرای موسیقی و نمایش خیابانی از جمله برنامه‌های این روز است.
از پرستو