تنها ماندن

از دستگاه پرس نمی‌ترسم
آخرش این که
دست آدم له شود
از دستگاه برش اما
بدجور می‌ترسم
این که
انگشت‌هایم آن سو بمانند
من
این سو
۱۶ اسفند ۸۹
سارا محمدی اردهالی, کارگاه

دیدگاه ها . «تنها ماندن»

  1. سلام دوست عزیز هر بار که اومدم کامنت بزارم نمی دونم چرا نشد اینبار می نویسم که بدونی همیشه وبلاگتو می خونم و لذت می برم
    منتظر به روز کردن این صفحات هستم با دست های تو

پاسخ دادن به صفورا خزایی لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *